Ένα Long Run 100 μιλϊων

Ultra σημαίνει το μεγάλο, το ανεξερεύνητο. Κι αυτό τραβά ως μαγνήτης αυτούς που το κυνηγούν.

Πριν 7 χρόνια, στην προσπάθεια να ζήσω ολόκληρη την εμπειρία του Ultra running απ την Αθήνα στη Σπάρτη, λογίστηκα ένα πείραμα ώστε να βγάλω συμπεράσματα πριν την μεγάλη αυτή για μένα προσπάθεια.

30 μέρες ακριβώς πριν την εκκίνηση του SPARTATHLON και την ίδια ακριβώς ώρα εκκίνησης ξεκίνησα ένα challenge. Να κάνω 8 sessions των 20 χιλιομέτρων το καθένα, σε ρυθμό 6.30 το χιλιόμετρο και με ξεκούραση τα λεπτά που θα έμεναν απ το 3ωρο, πριν ξεκινήσω το επόμενο session. Κάτι σαν το σημερινό backyard ultra ανά 3 ώρες.

Η διαδρομή ήταν η ίδια, με σκοπό να εξασκηθεί το μυαλό και η υπομονή.

Το πρωτόκολλο των υγρών ήταν κάθε 2,5 χλμ νερό και ισοτονικό, ενώ αυτό για την τροφοδοσία είχε διάφορες τροφές με σκοπό να δω πως θα ανταποκριθεί το στομάχι. Ομοίως και για τον ρουχισμό. Η αξιολόγηση πάνω στα προηγούμενα γινόταν στο τέλος του κάθε session κόπου κατέγραφα τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις μου κατά τη διάρκεια της ξεκούρασης.

Η όλη ιστορία κράτησε ένα 24ωρο, το οποίο και συνεχίστηκε για μία ακόμα μέρα με εργασία για να τεστάρω αν τελικά οι ultra αποστάσεις μας κάνουν αποτελεσματικούς και στις υπόλοιπες υποχρεώσεις μας ή μας οδηγούν σε ατραπούς απομόνωσης, αυθυποβολής και αυταρέσκειας.

Γιατί αποφάσισα να τα δημοσιοποιήσω αυτά;
1. Γιατί χθες έπεσα πάνω σε ένα σκληρό δίσκο με τα βίντεο που τα είχα ξεχάσει
2. Γιατί έχω κι εγώ τη δόση της ματαιοδοξίας του δυτικού ανθρώπου
3. Γιατί μπορεί κάποιος να εμπνευστεί να εξερευνήσει το δικό του ultra.

ΥΓ. Δημόσιες ευχαριστίες για τις ωραίες στιγμές που περάσαμε κατά τη διάρκεια του long run στους Δημήτρης Συργιάννης, Νίκος Πεκρίδης , Pavlos Poias και φυσικά στην Ελένη.