Συνέντευξη Χρήστου Δ. Κατσάνου στο irunmag.gr

ROC 50 miles ή 82 χιλιόμετρα ultra ευφορίας, σύμφωνα με τον ultra runner συντάκτη μας, Άρη Γαβριελάτο…

Πρόκειται για έναν αγώνα – περιπέτεια καθώς οι αθλητές κινούνται σε καλογραμμένα μονοπάτια και λιγότερο σε δασικούς δρόμους, αλλά η αίσθηση του δάσους και της ελάχιστης επαφής με τον πολιτισμό σε συνδυασμό με την «ημι-αυτονομία» του αγώνα δημιουργούν συνθήκες Ultra ευφορίας! 

Η μόνη συμβουλή του Άρη είναι αυτή:
«Μπαίνοντας στη Ροδόπη, αφήστε τις πόλεις πίσω σας και βουτήξτε στην ασύλληπτη ομορφιά του τόπου και στη μαρμίτα με το ζωμό των Ultra!».

Ο Χρήστος Κατσάνος και ο Ηλίας Σπυριδόπουλος, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια του ROUT, καλωσορίζουν τους αθλητές στον «μικρό» αγώνα της διοργάνωσης. Αυτά τα 82 χιλιόμετρα με τα +4.300 υψομετρική διαφορά έχουν τη λογική να εντάξουν ομαλά στον κόσμο των ultra αγώνων όσους ενδιαφέρονται. Ακολουθεί η σύντομη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό ο Χρήστος Κατσάνος λίγες μέρες πριν την έναρξη του 7ου κατά σειρά “ROC 50 miles” στο δασικό χωριό της Χαϊντού της Ροδόπης…

Πότε ξεκινάει για εσάς το ROC; Πότε αρχίζετε να στήνετε τον αγώνα;

«Είμαστε πάντα έτοιμοι, είναι αέναο αυτό το πράγμα. Είμαστε μια ομάδα που τσεκάρουμε πράγματα που αφορούν στον αγώνα. Είναι μόνιμο θέμα για εμάς το να βελτιωθούμε. Βέβαια, αυτό είναι για τα πρώτα χρόνια ενός αγώνα. Τώρα πια έχουμε ένα πλάνο 5ετίας για να «προχωρήσει μπροστά» το ROC».

Έχεις την αίσθηση ότι οι δρομείς επιστρέφουν κάθε χρόνο στο ROC; Υπάρχει ανανέωση προσώπων ή μια μίξη παλιών και νέων στα Ultra;

«Διαπιστώνουμε ότι υπάρχει αυτή η μίξη και είναι πολύ αισιόδοξο. Το ότι ξαναέρχονται οι παλιοί είναι το αισιόδοξο, το ότι μπαίνουν νέοι είναι το πολύ αισιόδοξο. Υπάρχει επαναληψιμότητα και πιστό κοινό πάντως. Εμείς θέλουμε το ROC να αποτελεί το άτυπο Πανελλήνιο πρωτάθλημα των 50 μιλίων κατά το Αμερικάνικο πρότυπο του αγώνα της North Face που λειτουργεί κατά αυτό τον τρόπο και έχει καθιερωθεί». 

Έχετε καθιερώσει τη Rout Family. Πραγματικά, οι εθελοντές του ROC ήταν εντυπωσιακοί πέρσι που έτρεξα. Ποια είναι η «συνταγή»;

«Εννοείται ότι βρισκόμαστε μαζί και εκτός του αγώνα. Πάμε σε camp, κάνουμε τις δουλειές που απαιτούν οι αγώνες. Άλλοι φτιάχνουν ένα business plan, άλλοι πάνε σε έναν αγώνα στο εξωτερικό για να δουν πράγματα, άλλοι πάνε για παράδειγμα στη Θάσο που ήμασταν τώρα ή στο Mythical και είτε συμμετέχουν, είτε είναι εθελοντές».

Ο Ηλίας Σπυριδόπουλος και εσύ θα τρέχετε πάλι πάνω κάτω σε όλη τη διαδρομή για να τσεκάρετε κάθε λεπτομέρεια;

«Όπως πάντα! Είναι η διασκέδασή μας άλλωστε να σας μιλάμε, ακόμα και να σας πειράζουμε. Θέλουμε όλα να πάνε καλά!».

Πώς έχει ξεκινήσει η παράδοση με τις κουδούνες που οφείλει να χτυπήσει κάποιος πριν τερματίσει;

«Αν μείνεις βράδυ στη Ροδόπη έχει ήχους της φύσης. Ο μόνος τεχνητός ήχος είναι οι κουδούνες που φοράνε οι αγελάδες και αυτές μεταξύ τους διαφέρουν. Το κοπάδι έχει τα μεγάλα ζώα με μεγάλα κουδούνια και τα μικρά με μικρά. Οι κτηνοτρόφοι καταλαβαίνουν με αυτό τον τρόπο που βρίσκεται το κοπάδι. Είναι ένας κλασικός ήχος της Ροδόπης!».

Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις ένα σημείο ως το αγαπημένο σου μέσα στον αγώνα, ποιο θα ήταν αυτό;

«Ο Θεολόγος! Το πιο συναισθηματικό!  Όταν γυρίζει ο αθλητής και είναι στο 68ο χιλιόμετρο, αυτό το μονοπάτι που το πρωί το κατέβηκε, τώρα πια δεν το καταλαβαίνει από την κούραση και την ανηφόρα. Είναι όμορφο, έντονο και μόλις το περάσεις πας για το τέρμα και γίνεσαι, επισήμως, ένας ultra runner».

Πες μου μία στιγμή από κάποιο ROC που θα γυρνάει για πάντα στο μυαλό σου…

«Από την 1η χρονιά που έγινε ταυτόχρονα με το ROUT. Οι μεν του ROC συναντάνε μέσα στη διαδρομή τους αθλητές του ROUT. Ξέρεις τι είναι να βλέπουν τους άλλους να είναι χάλια και αυτοί να ξεκινάνε; Συνέβη το εξής, όλοι οι αθλητές βοηθούσαν τους άλλους και έχω παραδείγματα ευγενούς άμιλλας που τιμάνε ιδιαίτερα κάποιους από αυτούς».

Θα ήθελα να θυμίσω ότι πάντα από το Ultra running πάμε στο Ultra Life. Ο αγώνας μιμείται τη ζωή που έχει δυσκολίες, είναι πολυδιάστατη με τα καλά και τα άσχημα. Το Ultra Running είναι μια διάσταση που σε ωθεί μπροστά. Άλλοι έχουν τη φιλοσοφία τους, ένα άλλο hobby, τη θρησκεία, οτιδήποτε. Εμείς έχουμε το Ultra Running που σε διεγείρει να ζήσεις στον υπερθετικό βαθμό τη ζωή σου.

«Όλοι οι αθλητές είναι νικητές»

Ηταν η δήλωση του Χρήστου Κατσάνου στη Μαρία Γεωργάκη, η οποία τον Μάιο του 2018 μετέφερε, μέσω του περιοδικού, την ομορφιά του αγώνα, όπου συμμετείχε ως εθελόντρια…

«Όλοι οι αθλητές είναι νικητές απλά έχουν έναν διαφορετικό αθλητικό στόχο. Ο καθένας ξεπερνάει τα προσωπικά του όρια και ολοκληρώνει την προσπάθειά του. Ο πρώτος με τον τελευταίο είναι ένα διότι ξεκινούν, ολοκληρώνουν και κλείνουν μαζί τον αγώνα».

Δύο φράσεις μάς επισήμανε ο «κηδεμόνας» της Rout Family στο τέλος…

Πρώτον ο αγώνας αποτελεί ένα κοινωνικό γεγονός αθλητικού χαρακτήρα και όχι διαγωνιστικού, είμαστε πρόσωπα που μοιραζόμαστε εμπειρίες, στιγμές και όχι νούμερα. Η έννοια του ανταγωνισμού έχει φτάσει πολύ χαμηλά, δεν θα σου μάθει να συνεισφέρεις με μετάλλια και τραυματισμούς αλλά να μάθεις να κάνεις κάτι γενικότερα καλό στην προσφορά σου ως άνθρωπος και ως αθλητής. Να ξεπεράσεις μέσα από αυτό φόβους και να βιώσεις μια αυτογνωσία στα όρια της ψυχής και του σώματος.

Και δεύτερον από το Ultra running περνάμε στο Ultra life, ως αλλαγή της κοινωνίας. Όσα κερδίζεις από έναν αγώνα να τα ενσωματώνεις στην ίδια σου τη ζωή, να υπομένεις, να αντέχεις και να παραδίδεις τον καλύτερό σου εαυτό σε όποιο χώρο βρίσκεσαι μετέπειτα μέσα από αυτή την εμπειρία.

• Τα αφιερώματα για το ROC 50 miles και οι δύο συνεντεύξεις του Χρήστου Κατσάνου έχουν δημοσιευθεί στα τεύχη 8 (Απρίλιος 2018) και 9 (Μάιος 2018) του free press περιοδικού “iRun …and i am free”.